กมเบพรานนกเป็ดน้ำ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายขี้เกียจคนหนึ่งชื่อกมเบอาศัยอยู่ในที่แห่งหนึ่ง วันนี้ก็เช่นกัน

"โอ้โฮ"
เมื่อไปถึง กมเบกลอกตาที่ยังงัวเงียอยู่ด้วยความตกใจ น้ำในหนองน้ำอันกว้างใหญ่และสงบนั้นได้กลายเป็นน้ำแข็ง และมีนกเป็ดน้ำจำนวนมากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว หลับใหลอยู่โดยไม่รู้ตัวว่าขาแข็งเป็นน้ำแข็ง
กมเบก้มลงไปในหนองน้ำ จับนกเป็ดน้ำผูกห้อยไว้ในผ้าโอบิ ในไม่ข้าก็มีนกเป็ดน้ำห้อยอยู่เต็มเอว
แต่หลังจากนั้นไม่นาน พระอาทิตย์ก็ขึ้น พอน้ำแข็งที่จับตัวอยู่ที่ปีกและขาของนกเป็ดน้ำละลายเท่านั้นแหล่ะ ก็เกิดเรื่อง นกเป็ดน้ำรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ต่างก็โผบินขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อมๆกัน พาเอากมเบขึ้นสู่ท้องฟ้าไปด้วย

กมเบตกใจจนหน้าซีด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทั้งภูเขา ท้องทุ่ง ไร่นา ทั้งหมดเล็กลง เล็กลงทุกที
"นี่ เจ้าพวกนกเป็ดน้ำจะพาข้าไปถึงไหนกันล่ะนี่ โอ๊ย หิวข้าวจนตาลายแล้ว"
ขณะที่กมเบกำลังร้องคร่ำครวญอยู่บนท้องฟ้านั้น ด้วยความที่หิวมากทำให้โอบิที่พันอยู่รอบเอวหลวมออก พวกนกเป็ดน้ำก็เลยหลุดออกมาจากผ้าโอบิแล้วบินออกไป

"ช่วยด้วยจ้า ช่วยด้วย"
พระในวัดที่ได้ยินเสียงร้องพากันเอาที่นอนมาปูไว้ใต้เจดีย์ แล้วกมเบก็กระโดดลงมา ที่นอนอ่อนนุ่มช่วยรับร่างของกมเบไว้ ทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย
ทุกคนต่างถามเขาด้วยความสงสัยว่า
"ทำไมถึงปีนขึ้นไปอยู่บนที่สูงๆอย่างนั้นล่ะ"
"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ปีนขึ้นไปหรอกนะ แต่ตกลงมาจากท้องฟ้าไปติดอยู่ต่างหากล่ะ"
"งั้นเหรอ เรื่องเป็นแบบนี้เองรึ"
แล้วหัวเราะงอหาย กมเบอับอายมากแล้วรีบหนีไป